Augusta Docher - Płatki Wspomnień - Wydawnictwo Novae Res - RECENZJA

„- Nasze wspomnienia są jak płatki kwiatów. Czasami spadają na ziemię, rozkładają się w niej i znikają, dając pożywkę nowym roślinom. Niektóre porywa wiatr, unosi ze sobą, a płatki wirują wokół naszej głowy, potem się oddalają, coraz bardziej i bardziej, aż w końcu odlatują tak daleko, że już ich nie widzimy. Są też takie, które wkładamy między kartki książki, i choć tracą swój kolor i zapach, zawsze możemy ich dotknąć. Możemy dotknąć martwych wspomnień. Są namacalne, ale martwe. Nie takie piękne jak za życia”.

Historia Liu zaczyna się, że dziewczyna traci dach nad głową w najgorszym momencie. Wie, że nawet jeśli zechciałby wrócić do mieszkania w Queens, u własnych rodziców nie ma czego tam szukać. Zakończyła swój związek z Niną, swoją pierwszą i ostatnią kochanką, i chce sobie ułożyć życie z mężczyzną. Ale tych, których spotyka na swojej drodze, powinna raczej unikać, niż się w nich zakochiwać... 

Autorka od samego początku funduje nam dużą dawkę wrażeń, lecz mnie na początku ta historia męczyła, a raczej zniesmaczyła, nie mogłam przebrnąć przez pierwsze około dwustu stron, ale czym czytałam dalej to się, zmieniało do tego stopnia, że mnie tak wyciągnęła z nie, mogłam się oderwać, żeby wiedzieć co się, tam wydarzy. Do samego końca trzyma w wielkim napięciu, zaskakując mnie zwrotami akcji. 

Liu to chyba najbardziej denerwująca bohaterka, jaką ostatnio spotkałam, ale zarazem ma w sobie cechy, które da się pokochać, jest jak taka mała drobna dziewczynka rzucona wilkom na pożarcie, ale waleczna, czym mi imponowała. 

Robert mężczyzna o wielkim sercu i cierpliwości, który dla miłości jest w stanie zrobić wszystko. Dąży do obranego celu. 

„Nie musisz być bezbronna, żeby poczuć moją władzę. Nie musisz być słaba, żeby poczuć moją siłę. Nie musisz być bezradna, żeby poczuć moją pomocną dłoń. Bo to, że ja trzymam stery, nie oznacza, że ty tego nie potrafisz”.

Najbardziej integrującym wątkiem w tej książęce były co jakiś czas zapiski, które pojawiały się na końcu rozdziału. Cały czas mnie to zastanawiało, kto to pisze, co się wydarzy, o co z tym chodzi. Przez dłuższy czas autorka trzyma nas w napięciu, żeby zrobić wielkie bum. 

Płatki Wspomnień to wstrząsająca budząca wiele kontrowersji historia. Mrozi krew w żyłach swoją ostrością i mocnymi scenami. Znajdą się też zmysłowość i delikatność to nie tak, że jest ona cały czas drastyczna to na pewno nie. Wspomnienia, też mają tam swoją rolę, pozwalają nam się, przenieś w czasie i przeżyć z bohaterami ich odczucia i emocje poprzez ich wspomnienia. 

Dbajmy, pielęgnujmy nasze dobre wspomnienia, bo mogą ulecieć niczym płatki na wietrze... 

Płatki Wspomnień to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i muszę przyznać, że zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie. Zaimponowała mi odwagą, bo nie bała się poruszyć trudnych tematów i wykazała się dużą znajomością kulturową. 

Augusta Docher sprawiła, że wiele mogłam się nauczyć z tej książki i poznać nową kulturę i to jak żyją Chinki, jakimi zasadami się kierują. W trakcie czytania zrozumiałam coraz bardziej poczynania Liu, która była po prostu tak wychowana i przestawałam się na nią już tak bardzo wkurzać. 

Polecam tę książkę, każdy wyniesie z niej coś swojego. Jednym skradnie serce, a drudzy mogą ją znienawidzić. 

„Wspomnienia są jak płatki kwiatów” ten cytat jest prawdziwie poruszający, bo płatki ulatują na wietrze i odchodzą w zapomnienie, żeby móc się odrodzić na nowo, tak właśnie jest ze wspomnieniami.

Augusta Docher vel Beata Majewska, Wydawnictwo Novae Res 

Za egzemplarz dziękuję: