Poznaj Zanim Kupisz - Piękno Miłości - Georgia Cates - Wydawnictwo NieZwykłe

Zapraszam was na darmowy fragment książki. 

Rozdział Pierwszy

LAURELYN McLACHLAN

To niewiarygodne. Obudziłam się przed Jackiem Henrym, dzięki czemu mogę się mu przyglądać. Nawet gdy śpi, wygląda bardzo atrakcyjnie. Jednak nie to sprawia, że ten poranek jest czymś nowym. Jego wyjątkowość polega na tym, że po raz pierwszy budzę się u boku męża.

            Wow. Zrobiłam to. Wyszłam za mężczyznę, który rok temu zaproponował mi trzymiesięczny układ. Na początku jego pomysł na naszą relację był zupełnie inny – niezobowiązujący seks w zamian za spędzenie z nim najlepszych chwil mojego życia. Mówiąc dosadnie? Zgodziłam się zostać jego dziwką. Proszę bardzo, przyznałam się do tego, ale nie ukrywam, że była to najlepsza decyzja, jaką kiedykolwiek podjęłam, bez względu na okoliczności. Teraz jest moim mężem i nie mogłabym być szczęśliwsza.

            Nigdy nie będzie numeru czternastego.

Zaczęliśmy jako nieznajomi – podobnie jak wiele innych par – jednak nasz początek był o wiele bardziej skomplikowany. To proste słowo sprawia, że chichoczę za każdym razem, gdy je słyszę albo wypowiadam. Nie ma chwili, żebym sobie nie przypominała, jak zawzięcie mówił mi, że jest mężczyzną, który nie uznaje niczego, co skomplikowane. Jak bardzo się mylił. Okazało się, że wywróciłam jego świat do góry nogami. Świadomość, że mam nad nim taką władzę, sprawia, że czuję się niezwyciężona. Uwielbiana. Ktoś mógłby stwierdzić, że nasza znajomość zaczęła się w bardzo dziwaczny sposób. W przeszłości sama tak myślałam, ale potem staliśmy się dla siebie kimś więcej, niż którekolwiek z nas się spodziewało. Teraz jesteśmy państwem McLachlan i czeka nas wspólna przyszłość. Przyszedł czas, żebyśmy napisali własną historię – a najlepiej wyryli ją w kamieniu.

Patrząc na twarz męża, widzę, że jego gałki oczne poruszają się pod powiekami, co oznacza, że śni. Zastanawiam się, co mężczyzna taki jak on widzi w snach. Cokolwiek to jest, nie chcę mu przeszkadzać, więc przemieszczam się ostrożnie na brzeg łóżka i zsuwam nogi na podłogę sypialni w samolocie. Oglądam się przez ramię, by mieć pewność, że mój mąż nadal śpi. Nawet nie drgnął, zatem wstaję ze zwinnością złodzieja skradającego się nocą po domu.

Po wyjściu z łazienki wsuwam się do łóżka równie sprawnie, co z niego wyszłam. Jestem z siebie dumna, bo udało mi się zakraść do Jacka Henry’ego, nie budząc go przy tym. Wtedy jednak zdaję sobie sprawę, że za wcześnie zaczęłam wiwatować, bo nagle Jack Henry się podrywa i przyciska mnie do łóżka, uśmiechając się szeroko.

– Dzień dobry. – Nachyla się z coraz szerszym uśmiechem, a jego usta ledwie muskają moje. – Moja żono. – Dotyka czołem mojego czoła. – Wiesz… Podoba mi się, jak to brzmi.

– Lepiej, żebyś to uwielbiał.

– Hmm. Im dłużej będziemy razem…

Popycham go, po czym siadam na nim okrakiem.

– Skoro mowa o długości… – Pochylam się tak, że nasze wargi prawie się stykają. – Gdybym tak bardzo, bardzo się postarała… – Ocieram się o niego.

Przesuwa rękami po moich udach, aż spoczywają na biodrach.

– Myślę, że ta długość nie będzie potrzebowała tylu starań.

– Pan i te pańskie grzeszne usta, panie McLachlan.

– Kocha pani te grzeszne usta, pani McLachlan, i wszystko, co nimi pani robię. – Już mi to mówił.

Sunie dłońmi wzdłuż moich boków i nagle obraca się tak, że znowu ląduję na plecach. Zaczyna wędrować ustami w dół mojego ciała, aż dociera do pępka.

– Jeszcze język. Nie zapominaj, że to, co nim robię, także uwielbiasz.

Gdy liże pępek, przeczesuję palcami jego włosy, delikatnie drapiąc skórę na czubku głowy.

– Nie mogłabym zapomnieć o tym niezmiernie utalentowanym języku. Ani o tym, jak cudownie czułam się dzięki niemu zeszłej nocy.

Patrzy na mnie z szerokim uśmiechem.

– Czy nasza noc poślubna spełniła wszystkie twoje oczekiwania?

Nie mogę uwierzyć, że o to pyta.

– Była idealna. Taka, jak sobie wymarzyłam, a nawet lepsza. Nie wiedziałam, że mogę być taka szczęśliwa.

– Miniona noc okazała się zupełnie inna, niż sobie wyobrażałem. – Splata palce, kładzie je na moim brzuchu, a na nich opiera podbródek. – Tak wiele razy się kochaliśmy, ale nigdy nie sądziłem, że jako małżeństwo przeżyjemy to inaczej.

Znowu przeczesuję jego włosy. Nie wiem, co powiedzieć. Widzę, że czeka na odpowiedź, lecz nie potrafię nic wydusić. Mam wrażenie, że serce mi zaraz pęknie z miłości do tego człowieka.

– No weź, L. Swoim milczeniem sprawiasz, że robię się ckliwy.

Skinieniem proszę go, żeby się do mnie zbliżył, a gdy nasze oczy znajdują się na jednym poziomie, przesuwam dłońmi po jego policzkach.

– Masz rację. Nigdy nie było między nami aż tak intymnie i chyba nie mogłabym czuć się z tobą bardziej połączona.

Zakłada mi włosy za uszy, po czym dotyka czołem mojego czoła.

– Jesteś całym moim światem i zrobię wszystko, żebyś była szczęśliwa.

– Tylko ciebie potrzebuję do szczęścia.

Kiedy wtula twarz w moją szyję, czuję jego zarost.

– Na ślubie miałeś taką gładką twarz – mówię. – Nie mogę uwierzyć, że tak szybko zarastasz.

Podnosi głowę i przesuwa ręką po podbródku.

– Przeszkadza ci?

– Nie. Lubię twój zarost. Jest seksowny. Nie miałabym nic przeciwko, jakbyś trochę go zapuścił.

– Ale tylko trochę, tak? – upewnia się. – Nie masz na myśli takiej brody, jaką miałem kilka miesięcy temu?

Nigdy nie widziałam, żeby był tak zarośnięty.

– Nie wiedziałam, że zapuściłeś brodę.

– Byłem załamany po tym, jak pewna bezimienna dama mnie opuściła, i po prostu się zaniedbałem.

Nie tylko on źle to znosił.

– Ja też byłam załamana, ale nie zapuściłam brody. Zamiast tego pozbyłam się refleksów, bo jasne kosmyki gryzły się z moim samopoczuciem.

– Jak już zapuściłem tę brodę, znalazłem siwe włosy. – Wskazuje na skronie. – Tutaj też.

Chwyciwszy go za głowę, przechylam ją tak, żeby móc się przyjrzeć.

– Naprawdę?

– Tak. Siwieję. – Śmieje się. – Czy masz świadomość, że poślubiłaś starca?

Nadal trzymam go za głowę, więc poruszam nią tak, żeby musiał na mnie spojrzeć.

– Masz trzydzieści lat. To niedużo. Zrozumiano?

Pociera nosem o mój nos.

– Po twoim zniknięciu przeszedłem piekło, więc to na ciebie zrzucam winę za moje pierwsze siwe włosy.

Przesuwa nosem wzdłuż mojej szyi.

– Czy to oznacza, że więcej się ich nie pojawi, skoro nigdy nie zamierzam odejść? – pytam. – Nawet jeśli wywalisz mnie na bruk?

– Wybacz. Obawiam się, że to nieuniknione. Włosy mam po tacie, a on w wieku czterdziestu pięciu lat był prawie całkiem siwy. Nie masz więc zbyt wielu lat na cieszenie się młodo wyglądającym mężem.

Wyobrażam sobie Jacka Henry’ego z siwymi włosami. Nie wątpię, że z wiekiem będzie coraz przystojniejszy – jak Richard Gere.

– W takim razie, gdy ludzie będą nas widzieć za dziesięć lat, pomyślą, że małolata prowadza się ze swoim sponsorem?

Śmieje się.

– Nie, zobaczą wokół nas stadko małych Laurelyn i domyślą się, że byłem wystarczająco cwany, żeby przywłaszczyć sobie ciebie za młodu, kiedy jeszcze miałem u ciebie szanse.

– A ile dzieci to dla ciebie stadko?

Zbliża usta do mojego ucha.

– Kilkoro – szepcze.

Nie pozwalam, by moją uwagę rozproszyło mrowienie między nogami, wywołane jego bliskością.

– Ile dzieci mieści się w tym „kilkoro”, zależy od tego, z kim rozmawiasz.

Przeczesuje palcami moje włosy, muskając kciukiem skórę pod uchem.

– Kiedyś powiedziałaś mi, że widzisz siebie z trójką.

– Troje to kilkoro, ale nie powiedziałabym, że stadko.

– Wiem, ale chciałbym namówić cię na więcej. – Gdy znowu przesuwa nosem po mojej szyi, czuję jego ciepły oddech. Wie, jak mnie to podnieca. – I bardzo chciałbym zachęcić cię do majstrowania pierwszego już teraz.

Jak zaczęliśmy się widywać, nie chciał nawet myśleć o żonie ani dzieciach. Wyobrażając sobie swoją przyszłość, widziałam w niej męża – którego już mam – ale z dziećmi wolałabym poczekać. Zanim powiększymy rodzinę, chcę się nim nacieszyć, spędzając chwile we dwójkę.

– Dlaczego jesteś taki niecierpliwy? – pytam. – Jesteśmy małżeństwem niecałą dobę. Nie chcesz pożyć przez jakiś czas tylko we dwoje?

Przekręca się na plecy i wbija wzrok w sufit.

– Skąd ten pośpiech?

Wzdycha, po czym kładzie się na boku, twarzą do mnie.

– W rodzinie ojca od dawna pojawiają się choroby serca – wyjaśnia. – Ma pięćdziesiąt pięć lat i pierwsze problemy za sobą. Jego brat pierwszy atak serca miał jeszcze przed pięćdziesiątką. Boję się, że mnie za dwadzieścia lat czeka to samo, więc chcę powiększyć rodzinę i nie marnować czasu, tylko spędzić go z dziećmi, dopóki jesteśmy młodzi i zdrowi.

To dlatego miał nadzieję, że jestem w ciąży. Boi się, że młodo umrze. Nie miałam pojęcia, że trapi go coś takiego.

– Nie wiesz, czy też będziesz miał takie problemy.

– A ty nie wiesz, czy nie będę ich miał. – Chwyta mnie za kark i przyciąga do siebie. – Obiecaj, że to przemyślisz.

Ten piękny człowiek chce stworzyć ze mną nowe życie – małych ludzi, którzy będą wyglądać jak my. Kiedyś powiedział mi nawet, że właśnie to widział, gdy wyobrażał sobie naszą przyszłość. Chcę spełnić jego marzenia – a dzieci tylko ja mogę mu dać – więc dlaczego miałabym się nie zastanowić?

– Pomyślę o tym. Obiecuję.

– Dziękuję. – Całuje mnie z ogromną czułością. Nie ma w tym nagłości, która cechuje wiele naszych pocałunków.

Ten jest słodki i sprawia, że czuję się kochana.

– Tak bardzo cię kocham, L.

– Ja ciebie też kocham, ale musisz mi obiecać, że będziesz się ze mną dzielił swoimi lękami i obawami. Jestem twoją żoną i chcę wiedzieć wszystko. Poznać wszystkie twoje pragnienia, marzenia, a zwłaszcza lęki. – Musi zrozumieć, że nie ma powodu, dla którego miałby to przede mną ukrywać.

Dotyka palcem czubka mojego nosa.

– Ty. Ty jesteś moimi pragnieniami i marzeniami.

Wciągam go na siebie.

– Wiesz, co powiedzieć, żeby dobrać się kobiecie do majtek.

Przesuwa dłońmi po moich nagich biodrach.

– Żebym mógł to zrobić, powinnaś jakieś nosić, pani McLachlan.

– Ups. – Kładę na ustach dwa palce. – Masz rację. Pan McLachlan zdjął je wiele godzin temu.

– Nie założyłaś ich, a teraz leżysz pode mną całkiem naga.

Obejmuję go nogami, przyciągając bliżej.

– Zrobiłam to z dobrych pobudek. Chociażby po to, żebyś miał łatwiejszy dostęp.

Głaszcze mnie po udach, po czym je ściska.

– Łatwiejszy dostęp. Podoba mi się to. W takim razie powinnaś ciągle chodzić bez majtek.

– Może tak zrobię. – Wpija się w moje usta.

Zsuwam ręce niżej i chwytam jego dwa idealne pośladki.

– Uwielbiam twoje… australijskie pośladki.

Muska ustami to specjalne miejsce pod moim uchem.

– Australijskie, co? – szepcze ledwo słyszalnie. – Czyżby moja Jankeska tak szybko zaczęła się lubować w australijskich przysmakach?

– Może. – Przesuwa ustami po mojej szyi. – Jak widać. Im dłużej tu będę, tym więcej będzie tej australijskości w moim życiu.

Czuję nagłą utratę wysokości. Jack Henry jednak patrzy na mnie niewzruszony.

– Chyba niedługo będziemy lądować. – Unosi się, by sięgnąć po telefon, który leży na szafce nocnej. – Cholera. Wszystko o czasie.

Z głośników rozlega się głos pilota.

– Zbliżamy się do Maui, więc zgodnie z planem będziemy lądować za piętnaście minut. Miło było odbyć z państwem ten lot, państwo McLachlan. Wygląda na to, że w trakcie podróży poślubnej będą się państwo cieszyć wspaniałą pogodą. W tej chwili na Maui jest dwadzieścia jeden stopni, a w ciągu dnia temperatura wzrośnie do dwudziestu ośmiu. Ponadto ciągle ma być słonecznie.

Robię smutną minę.

– Tylko piętnaście minut.

– Wiem. To nie wystarczy, żebym zrobił z tobą to, co bym chciał. Poza tym musimy się ubrać i na czas lądowania usiąść w fotelach i zapiąć pasy. – Całuje mnie jeszcze raz. – Jak już wylądujemy, będziemy mieli mnóstwo czasu, żeby robić wszystko, co tylko będziemy chcieli. Zostaniemy tyle, ile będziemy potrzebować.

Daje mi słodkiego buziaka i wstaje. Jest nagi, więc gdy grzebie w walizce, mogę podziwiać, jak wygląda z tyłu. Jest taki cudowny. I cały mój.

Idąc jego śladem, szukam sobie ubrań. Decyduję się założyć pierwsze rzeczy, które znajduję. Wybór pada na kwiecistą sukienkę na ramiączkach oraz fuksjowy kardigan. Będą się cudownie prezentować w połączeniu z lei[1], który dostanę po lądowaniu.

Ubrani, odświeżeni i z umytymi zębami, zapinamy pasy. Teraz nie mieliśmy na to czasu, ale gdy już dotrzemy do hotelu, przygotuję sobie długą, gorącą kąpiel, podczas której – mam nadzieję – będzie mi towarzyszył Jack Henry. Liczę, że w naszym apartamencie będzie się znajdował duży prysznic, pod którym oboje się zmieścimy, bo mam w planach dużo niegrzecznych rzeczy, które chcę zrobić mojemu mężowi.

Podczas lądowania Jack Henry trzyma mnie za ręce, a gdy koła dotykają płyty lotniska, oddycham z ulgą. Trochę już przywykłam do latania, występując z Southern Ophelia, ale zdecydowanie lepiej czuję się na lądzie.

– Często przylatujesz na Hawaje?

– Tak, byłem tu wiele razy. – Unosi moją dłoń do ust i całuje knykcie. – Ale cieszę się, że swój pierwszy raz tutaj spędzisz ze mną.

Zastanawiam się, po co przylatywał na Hawaje. Może z rodziną? Może w sprawach służbowych? A może po prostu z towarzyszką, dla rozrywki? Czuję ukłucie zazdrości. Żałuję, że myślę o takich sprawach podczas miesiąca miodowego, ale z natury jestem ciekawską osobą.

– Ile razy?

Odpowiada od razu:

– Dużo. Nie jestem w stanie podać ci dokładnej liczby. Tata ciężko pracował przez cały rok, a potem brał dwa tygodnie wolnego, żebyśmy mogli tu przylecieć. Mama uwielbia to miejsce, więc zabierała nas tutaj, nawet jeśli tata nie mógł nam towarzyszyć. Zawsze zatrzymywaliśmy się w tym samym domku, dlatego jako dziecko czułem się tam jak w drugim domu.

– Zawsze przylatywałeś z rodziną?

– Nie. Raz przyleciałem bez niej.

– Sam czy z kimś? – Nie powinnam pytać, skoro mogę otrzymać odpowiedź, która mi się nie spodoba.

– Ze znajomymi. – Liczba mnoga. Co to znaczy? Ze znajomymi czy „znajomymi”?

On się śmieje, ale ja nie.

– Znajomymi?

– Lepszym określeniem byłoby „pijanymi kumplami z uczelni”, skoro mowa o ludziach, z którymi spędziłem tu czas bez rodziny.

Och, z tym sobie poradzę.

– Imprezowaliście tutaj?

– Tak, ale tylko raz. Moi znajomi zdemolowali dom, więc właściciel był wściekły. Nie chodziło o małe usterki. Mama pokryła koszty napraw, ale zagroziła, że zatłucze mnie na śmierć, jeśli coś takiego się powtórzy. – Uśmiecha się szeroko. – Wiedziałem, że nie żartuje, dlatego więcej ich tutaj nie zabrałem.

– Nie wątpię, że Margaret chciała skopać ci tyłek.

– Na pewno przywaliła mi torebką. Uwielbia to robić. Wie, że to nie boli, ale tak wygląda, więc jej odpowiada. Zrobiła to przy moich znajomych. Boże, czułem się wtedy upokorzony. I właśnie dlatego to zrobiła.

Śmieję się, wyobrażając sobie, jak teściowa tłucze torebką swojego studiującego syna w obecności jego przyjaciół.

– Widziałaś ją w akcji? Powinna zawodowo boksować. Potrafi ci przyłożyć co najmniej trzy razy, zanim się zorientujesz, że w ogóle wzięła zamach.

Uwielbiam Margaret. Będzie najlepszą teściową na świecie.

Mogłabym nauczyć się od niej paru rzeczy.

– Muszę ją poprosić, żeby pokazała mi parę ciosów.

– Kochanie, proszę, nie. Nie zniosę więcej ostrego traktowania. Chyba że w sypialni. – Pochyliwszy się, całuje mnie w szyję, przez co natychmiast czuję motyle w brzuchu. Uwielbia mi to robić.

– Spocznij, chłopcze. Jeszcze nie jesteśmy w hotelu.

Odsuwa się i widzę, że ledwo powstrzymuje uśmiech.

– Co? Ma pan coś w planach, panie McLachlan?

– Możliwe. To niespodzianka, pani McLachlan. I już nie mogę się doczekać, aż ją zaprezentuję.

***

Samochód zatrzymuje się chwilę przed tym, jak Jack Henry chwyta mnie za dłoń. Słyszę dźwięk otwieranych drzwi, więc zgaduję, że kierowca czeka, aż wysiądziemy.

            – Widzisz coś przez opaskę?

            Właśnie tak. Mąż zawiązał mi oczy w samochodzie, nie w sypialni.

            – Nic a nic. – To prawda. Widzę jedynie ciemność, co mnie dezorientuje. Ale nie tak, jak to, co teraz robimy. Staje się dla mnie oczywiste, że nie przyjechaliśmy do hotelu, tylko w jakieś zupełnie inne miejsce.

            Czuję, jak przesuwa się na siedzeniu i ciągnie mnie za rękę.

            – Chodź, kochanie.

            Kiedy wysiadam z auta, w oddali słyszę szum fal, a powietrze pozostawia na moim języku słonawy posmak. Jesteśmy na plaży. Nie rozumiem, dlaczego z lotniska przyjechaliśmy właśnie tutaj, zamiast zabrać rzeczy do hotelu i wziąć długi prysznic po wyczerpującym locie. Jest za wcześnie na pływanie. Poza tym mam na sobie sukienkę, nie kostium kąpielowy.

            Są to myśli zrzędliwej żony, więc je odsuwam. Jak mogę narzekać? Wyszłam za wymarzonego mężczyznę, który traktuje mnie jak królową. Mogłam skończyć o wiele, wiele gorzej.

            – Chodź za mną. – Stawiam drobne kroki w stronę, w którą mnie ciągnie. Nic nie widzę, ale z tego, jak trzyma mnie za ręce, wnioskuję, że idzie tyłem. – Nie bój się, L. Nie pozwolę ci upaść. Nigdy.

            Nawet przez chwilę nie wątpię w jego słowa.

            – Wierzę ci, ale instynkt podpowiada, że się przewrócę, i trudno mi to zignorować.

            – Jeszcze kawałek.

            Nie idę po piasku. Podłoże jest twarde, bardziej przypomina asfalt. Zatrzymujemy się jakieś dwadzieścia kroków dalej.

            – Zdejmę ci opaskę, ale chciałbym, żebyś zamknęła oczy i otworzyła je, dopiero gdy cię o to poproszę.

            – Dobrze.

            Nagle przez moje powieki przebija się światło słoneczne. Czuję jego ciepło na skórze.

            – Możesz otworzyć oczy – oznajmia.

            Wiatr rozwiewa mi włosy, które wpadają do oczu. Muszę potrząsnąć głową, żeby się ich pozbyć. Po chwili patrzę przed siebie i widzę niesamowity dom na nabrzeżu.

            Czekam, aż Jack Henry coś powie – podpowie, co tu robimy – ale on milczy.

            – Czy to tu zostajemy?

            – Tak. – Szczerzy się, dumny z siebie. Może cieszy się, że zrobił mi niespodziankę. Spodziewałam się miesiąca miodowego w najlepszym hotelu na Maui, ale to jest o wiele lepsze.

            – Podoba ci się?

            Teraz to ja uśmiecham się jak kot z Cheshire. To oznacza, że nie będziemy musieli być cicho. Możemy dać się ponieść, bo i tak nikt nas nie usłyszy.

            – Żartujesz sobie? Jestem wniebowzięta. Komu by się tu nie podobało? – Obejmuję go w pasie i mocno ściskam. – Tu będzie dużo lepiej niż w hotelu.

            – To jest ten dom, o którym ci mówiłem. Ten, w którym w dzieciństwie spędzałem wakacje.

            O ja. Nie wierzę, że zabrał mnie w miejsce, które kiedyś uważał za swój drugi dom.

            – Och, Jacku Henry.

            – Nie mogłem przylecieć na Maui ze swoją żoną i się tutaj nie zatrzymać.

            Miał tak mało czasu na zaplanowanie podróży poślubnej. Nie mogę uwierzyć, że znalazł się wolny termin.

            – Mamy szczęście, że akurat w tym czasie nie był zajęty.

            Uśmiecha się, a potem odwraca mnie, żebym spojrzała na posiadłość. Obejmuje mnie od tyłu i przysuwa usta do mojego ucha.

            – Jest mój, L. Kupiłem go dla ciebie. To prezent ślubny. – Gdy odwracam się twarzą do niego, drapie mnie zarostem po policzku. – Chcę spędzić resztę naszego życia, tworząc tutaj radosne wspomnienia z tobą i naszymi dziećmi.

            O mamuniu.

Najlepszy. Mąż. Na świecie.

---

[1] Hawajski naszyjnik z kwiatów (przyp. tłum.).

Rozdział Drugi

JACK McLACHLAN

Kiedyś myślałem, że nie chcę mieć żony ani dzieci. Było tak dlatego, że nie spotkałem właściwej osoby. Teraz wszystko się zmieniło – wyszła za mnie idealna kobieta, a ja nie mogę się doczekać, aż zostanie matką moich dzieci.

            Cieszę się, że L zapytała, dlaczego tak szybko chcę powiększyć rodzinę. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek sam z siebie zebrał się na odwagę i o tym opowiedział. Blokowałby mnie strach. Mężczyzna nie lubi się przyznawać do czegoś takiego, ale w moim związku z L piękne jest właśnie to, że mogę jej powiedzieć o wszystkim.

Obraca się w moich ramionach i co chwilę składa krótkie pocałunki na moich ustach.

– Jesteś. Niesamowity.

– Cieszę się, że tak myślisz, bo jesteś na mnie skazana do końca życia – przypominam.

– Skazałam się na to z własnej woli. A to różnica.

Patrzę, jak promienie słońca tańczą na jej twarzy, gdy liście palmowe poruszają się na wietrze. Zakładam jej za ucho kosmyk włosów.

– Naprawdę jesteś szczęśliwa? – pytam.

– Nie ma takiej możliwości, żebym była szczęśliwsza niż w tym momencie.

Ujmuję jej twarz, wpatrując się w złotobrązowe oczy. Widzę w nich szczerość. Laurelyn Paige Prescott McLachlan wyszła za mnie z miłości, co oznacza, że jest wyjątkową kobietą.

– I ja również. – Pochyliwszy się, biorę ją na ręce. Towarzyszy temu jej pisk. – Myślę, że nadszedł czas, bym przeniósł pannę młodą przez próg. Chcę, żebyś zobaczyła resztę domu.

Obracam gałkę i delikatnie popycham drzwi stopą. L wygląda jak zachwycone dziecko. Kiedy stawiam ją na podłodze, powoli się rozgląda.

Pomieszczenia nie są podzielone, więc widzi salon, kuchnię oraz jadalnię. Nie wiem jednak, czy jej się to podoba, bo milczy.

– O czym myślisz?

– O tym, jak bardzo cię kocham – mówi, obejmując mnie i całując. – Troszczysz się o mnie – kontynuuje. Nasze wargi prawie się stykają. – Nikt nigdy tego dla mnie nie robił.

To okropne. Powinni się o nią troszczyć kochający rodzice. Ale tak nie było, co ukształtowało osobę, którą jest dzisiaj. Nie wiem, jakim cudem nie ma traumy ani nie jest w żaden sposób skrzywiona – to najsilniejsza osoba, jaką znam. Zastanawia mnie, jaką kobietą by się stała, gdyby rodzice poświęcali jej należytą uwagę.

Składam na jej ustach całusa i biorę ją za rękę.

– Chodź, pokażę ci resztę.

Zaczynam od pięciu mniejszych sypialni, po czym kieruję się w stronę tej głównej. Proszę ją, żeby zamknęła oczy. Zakrywam je dłonią, a drugą ręką prowadzę ją na środek pokoju. Podoba mi się ta zabawa.

– Tylko bez podglądania.

– Nie podglądam. Poza tym nie mam rentgena w oczach, nie jestem w stanie patrzeć przez twoją rękę.

– Prawda. – Zabieram dłoń, gdy ustawiam ją twarzą w stronę łóżka. – Okej. Otwórz oczy.

Wzdycha cicho i rozgląda się po pomieszczeniu – naszej świeżo wyremontowanej sypialni.

– Zdążyłem ze zleceniem remontu tej sypialni i jeszcze jednego pokoju. Wszystko odbywało się w pośpiechu. Podoba ci się?

– Jest cudowna. Nie wybrałabym niczego lepszego. – Odwróciwszy się, przesuwa rękami po moich ramionach. – Ani seksowniejszego.

Ja też widzę sypialnię po raz pierwszy i muszę przyznać, że podoba mi się efekt, choć znacznie różni się od naszego pokoju w Avalon. Tu jest zdecydowanie bardziej kobieco.

Na pewno jest jaśniej. Ściany są jasnobeżowego – prawie białego – koloru. Słońce będzie się przebijać mimo zasuniętych zasłon, więc będzie można zapomnieć o spaniu do późna. Mnie to nie przeszkadza, bo i tak zawsze wstaję wcześnie, jednak L może mieć problem. Uwielbia długo spać.

Wszędzie są tkaniny oraz tapicerka. W sypialni dominują odcienie niebieskiego, beżu i kremowego. Na meblach stoi mnóstwo świec, które czekają na zapalenie. Pachnie tu cudownie – jakby czerwoną porzeczką, którą L uwielbia. Nie muszę się bardzo starać, żeby wyobrazić sobie, jak będzie prezentować się ta sypialnia, zalana blaskiem świec, ani jak pięknie w całej tej oprawie będzie wyglądać naga Laurelyn.

Bardzo się cieszę, że wystrój przypadł jej do gustu.

– Projektantka odwaliła kawał dobrej roboty – przyznaję. – Dałem jej wolną rękę. Poprosiłem jedynie, żeby było romantycznie.

– Misja wykonana. – L podchodzi do łóżka i przesuwa dłonią po kolumnie. Zastanawiam się, czy myśli, że specjalnie kazałem wstawić takie łóżko. Nie zrobiłem tego, ale przyznaję, że to miła niespodzianka.

– Tu jest cudownie. Przez to chcę zostać cały dzień w łóżku… z tobą.

– W takim razie panna Rutledge zasłużyła na premię. – Biorę ją za rękę i prowadzę do małego salonu, gdzie stoi szezlong oraz stolik. Nie ma tu zbyt wiele przestrzeni, ale wystarczy na to, co wymyśliłem.

– Pomyślałem, że to pomieszczenie nadaje się idealnie na pokój dla dziecka. Nie jest duże, ale zmieściłyby się tutaj łóżeczko i przewijak. I może fotel bujany w kącie.

Milczy, rozglądając się, a mnie ogarnia strach, że za bardzo naciskam, że jest za wcześnie. Nie chcę, by tak myślała. Nie chcę wywierać presji. Minęła dopiero godzina od naszej rozmowy, podczas której powiedziała, że zastanowi się nad dzieckiem. Dlatego muszę się wstrzymać, zanim będzie zła.

– Przepraszam. Nie pomyślałem, jak to może zabrzmieć, dopóki siebie nie usłyszałem. – Przyciągam L i całuję w czubek głowy. – Nie wątpię, że przytłoczyłem cię tematem dzieci, ale obiecuję, że dam ci przestrzeń i pozwolę się zastanowić.

– Nic się nie stało. Byłeś ze mną szczery, wyjawiłeś swoje pragnienia i wszystko wyjaśniłeś. Nie mogłabym być na ciebie zła dlatego, że chcesz założyć ze mną rodzinę. – Obraca się w moich ramionach, więc patrzymy sobie w oczy. – Nie boję się starania o dziecko. Dobrze się bawiliśmy, trenując. Chodzi mi o ten kolejny etap. Tak niewiele czasu spędziliśmy tylko we dwoje…

Godzina to zdecydowanie za mało na przemyślenie sprawy.

– Uważam, że rozmowy o dzieciach trzeba odłożyć na później – mówię.

– Zgadzam się.

Całuję ją w skroń.

– Chcę ci coś jeszcze pokazać.

Idziemy korytarzem do drugiego wyremontowanego pokoju.

– To dom letniskowy. Często mieszkały tu dwie rodziny, dlatego ma dwie duże sypialnie – wyjaśniam.

– Kolejny romantyczny zakątek?

Śmieję się niezręcznie.

– Niekoniecznie. – Chwytam za klamkę. – Zamknij oczy.

– Wchodzi ci to w nawyk. – Robi to, o co proszę, więc otwieram drzwi i wprowadzam ją do środka.

– Teraz możesz otworzyć oczy.

Chłonie otoczenie, nie wierząc w to, co widzi. Ewidentnie jest w szoku. Lustrzane ściany. Lampy sufitowe. Scena. Rura.

Uśmiecha się szeroko, co biorę za dobry znak. Wchodzi po schodkach na scenę i przesuwa ręką po rurze z pozłacanego mosiądzu.

– Wow. Odważnie, panie McLachlan. Można by pomyśleć, że ma pan obsesję na punkcie tancerek pole dance.

Mało powiedziane.

Wchodzę za nią na scenę i kładę ręce na jej biodrach. Popycham ją lekko do przodu, aż opiera się o rurę.

– Tak właściwie to na punkcie tylko jednej – oznajmiam.

Sięga do guzika moich dżinsów, po czym go odpina. Wprawnymi palcami rozpina rozporek, a następnie wsuwa dłonie pod gumkę bokserek i zaczyna je zdejmować.

– A ja mam swoją obsesję. – Klęka przede mną.

Każdy facet marzy o takim widoku.

O Boże. Moja żona jest niesamowicie seksowna. Jakim cudem tak mi się poszczęściło?

Patrzy na mnie spod rzęs, tak samo, jak robiła już nie raz, i nie mogłaby wyglądać cudowniej. Dopóki nie widzę, jak przeciąga językiem po moim kutasie. Chcę zamknąć oczy i zatracić się w tym doznaniu, ale nie mogę przestać spoglądać na jej usta. To takie zmysłowe.

Pieści mnie na wiele sposobów. Szybko. Wolno. Delikatnie. Mocno. Nie wiem, czego się spodziewać. Uwielbiam to.

Nie mija więcej niż minuta, gdy czuję, że mógłbym dojść, bo jest w tym tak cholernie dobra. Ale nie chcę skończyć w jej ustach.

Dotykam czubka jej głowy.

– Przestań, L.

Pomagam jej wstać, po czym wkładam ręce pod sukienkę. Docieram do prawie nieistniejących majtek, zsuwam je wzdłuż jej nóg, a ona wychodzi z nich i odsuwa zszyte, ledwo widoczne skrawki materiału na bok. Zrzuca z siebie kardigan, a następnie ściąga sukienkę przez głowę. Obie te rzeczy idą w ślady majtek. Stoi przede mną w staniku oraz butach na obcasie, ale już niedługo sytuacja ulegnie zmianie. Stanik musi zniknąć. Buty zostają.

Cofam się i lustruję swoją śliczną żonę. Laurelyn to najpiękniejsza kobieta, jaką kiedykolwiek spotkałem. Nie mogę uwierzyć, że już zawsze będzie moja. Spotkało mnie ogromne szczęście.

Kiedy przywołuje mnie skinieniem palca, nie waham się ani chwili. Nie mam wyboru, bo należę do niej i może robić ze mną, co tylko zechce. Zawłaszczyła mnie.

– Wejdź we mnie. Natychmiast.

Wyciąga ręce nad głowę i mocno chwyta rurę. Kiedy unosi dolną część ciała, aby objąć mnie nogami w pasie, rozumiem, jaką pozycję ma na myśli. Moja dziewczynka jest silna. Większość kobiet nie byłaby w stanie robić tego, co ona wyczynia na rurze.

– To coś nowego – stwierdzam. – Podoba mi się.

Zwalnia uchwyt jedną ręką i przyciąga mnie za głowę, żeby wpić się w moje usta. Po raz kolejny uświadamiam sobie, ile ona ma siły.

– Mylisz się. Ty to pokochasz – szepcze, po czym osuwa się na mnie.

Jęczę z rozkoszy i chwytam ją za pośladki, aby poruszać się z nią w idealnym rytmie. Wchodzę mocno, a ona odpowiada na każdy ruch. Sprawia, że jestem z niej dumny, ale nie mija wiele czasu, zanim poczuję zbliżający się orgazm. Popchnęła mnie ku krawędzi, pieszcząc ustami. Dostałem niezłego kopa na start, więc wiem, że bliżej mi do końca. Nie ma jednak opcji, żebym przekroczył linię mety bez Laurelyn, dlatego zwalniam.

Przesuwam palce na jej łechtaczkę. Pocieram ją tak, jak ona brała mnie w usta. Szybko. Wolno. Delikatnie. Mocno. Gdy zaczyna nierówno oddychać, mam pewność, że jest blisko. Wtedy dochodzę.

– Kocham. Cię. L. – Jestem głęboko w niej, stąd wiem, dlaczego mi nie odpowiada. Czuję, jak jej mięśnie gwałtownie się zaciskają. Jest zbyt pochłonięta własnym orgazmem.

Kiedy jej oddech się uspokaja, puszcza rurę i zarzuca mi ręce na szyję.

– Ja też cię kocham – mówi, po czym całuje mnie w usta. Trzyma się mnie trzęsącymi się rękami. Podejrzewam, że dają się jej we znaki zmęczone mięśnie, bo dawno nie trenowała. – Wyszłam z wprawy. Będę odczuwać skutki tego przez najbliższy tydzień.

Wolę, żeby podczas naszego miesiąca miodowego nie była obolała. Zbyt wiele rzeczy chcę z nią zrobić.

– Powinnaś wziąć gorącą kąpiel. Pomoże rozluźnić mięśnie. A gdy wyjdziesz z wanny, zrobię ci masaż.

Patrzy na mnie z uwielbieniem i staje na palcach, ale jedyne, co osiąga, to muśnięcie czołem mojego nosa. Nie należy do wysokich, więc pochylam się, żeby jej pomóc.

– Mmm. Miałam rację. Jesteś najlepszym mężem na świecie.

– Dopiero się rozgrzewam, kochanie. Mało widziałaś.

Niosę ją do wanny – nie dlatego, że nie ufam jej nogom, po prostu chcę to zrobić. Stawiam ją na podłodze w łazience i pomagam usiąść na krześle, na co się śmieje. Mówi, że zachowuję się niedorzecznie, ale nie obchodzi mnie to. Kiedy w grę wchodzi jej komfort, nie ma czegoś takiego jak przesada z mojej strony.

Gdy odkręcam wodę, w pomieszczeniu szybko robi się parno.

– Sprawdź, czy woda nie jest dla ciebie za ciepła.

Podchodzi i wkłada palce pod strumień.

– Jest idealna.

Zdejmuje szpilki, które nie spadły jej w drodze do łazienki, i nagle staje się o jakieś osiem centymetrów niższa.

– Weźmiesz ze mną kąpiel? – pyta. – Nie tylko ja miałam trening.

Planowałem sprawdzić, co się dzieje w winiarniach, ale jak mógłbym nie przyjąć takiego zaproszenia?

– Oczywiście, ale pozwól, że najpierw przyniosę twoje kosmetyki.

Po chwili wracam z kosmetyczką i ściągam spodnie, których nie dałem rady zdjąć podczas naszych igraszek. Pierwszy wchodzę do wanny, a L siada z gracją między moimi nogami, żeby móc oprzeć się o moją klatkę piersiową. Rozkoszuję się dotykiem jej skóry na mojej skórze.

Właśnie tak powinno wyglądać życie. Koniec z pustką podczas trzymiesięcznych romansów z kochankami, których nawet nie chciałem poznać. Nie wiem, co widziałem w tych relacjach. Nie byłem szczęśliwy, nie chodziło także o poczucie spełnienia. Nie potrafię tego nazwać. To L jest moim wszystkim i nie ma od tego odwrotu. Chcę, żeby już zawsze było tak, jak jest teraz.

Sunę dłońmi po jej biodrach, masując je pod wodą. Czuję, że do jednego z nich coś się przykleiło. To chyba jakaś naklejka. Im dłużej przesuwam po niej palcami, tym bardziej zaczyna odstawać. W końcu chwytam za róg i pociągam mocniej.

Kiedy Laurelyn się wzdryga, już wiem, że zrobiłem coś złego.

– Jacku Henry!

Cholera, mam kłopoty.

– Pewnie nie powinienem był tego robić?

– Nie. Nie powinieneś był.

– Przepraszam, L. – Wyjmuję spod wody prostokątny plaster w cielistym kolorze, a ona blednie. – Myślałem, że przypadkiem coś przykleiło ci się do biodra. Co to jest?

– Raczej było. Mój plaster antykoncepcyjny.

– Och. – Pomyśli, że zrobiłem to celowo. Zapewne będzie wściekła przez cały miesiąc miodowy i nie będzie chciała ze mną sypiać, żeby nie zajść w ciążę. Cholera. – Nie wiedziałem, przysięgam. Masz drugi? – Zaczynam wstawać. – Przyniosę ci go.

Chwyta mnie za rękę.

– Mam jeszcze jeden, ale to na przyszły tydzień. Będę tydzień krócej na hormonach, więc równie dobrze mogę go w ogóle nie przyklejać.

– Proszę, nie bądź zła. To było głupie, ale naprawdę nie wiedziałem.

Rozluźnia się, a ja oddycham z ulgą.

– W porządku. Powiedziałam ci, że zmieniłam antykoncepcję, ale pewnie uznałeś, że biorę tabletki. Powinnam była ci powiedzieć, na jaką metodę się zdecydowałam.

Nie wiem, jakie są konsekwencje tego, co zrobiłem, ale to nie powstrzymuje poczucia, że zrobiłem jej coś złego.

– Powiedziałem ci, że nie chcę używać prezerwatyw podczas miesiąca miodowego, ale zacznę. Zasłużyłem sobie na to za bycie głupkiem i zerwanie ci plastra, zanim w ogóle zapytałem, co to jest.

– Kochanie, nic się nie stało – zapewnia. – Nie musisz tego robić. Oboje nie lubimy prezerwatyw. Wczoraj użyłam środka plemnikobójczego. Mogę to robić przez najbliższe tygodnie, dopóki nie kupię kolejnych plastrów. I tak nie korzystałam z nich długo.

Jestem szczęściarzem. Przecież równie dobrze mogła mnie opieprzyć.

– Dziękuję, że nie jesteś na mnie zła.

– Nie mam za co być zła, McLachlan.

– Teraz tak mówisz, ale co będziesz sobie myślała, jak zajdziesz przeze mnie w ciążę?

Odchyliwszy się, całuje mnie w podbródek.

– Pomyślę, że do tanga trzeba dwojga i najwyraźniej tak miało być.

Rozdział Trzeci

LAURELYN McLACHLAN

Jestem zdezorientowana. Czarny piasek zawsze wydawał mi się brzydki, ale ten tutaj taki nie jest. Ta plaża zapiera dech w piersi.

– Czarny piasek. – Słyszę zaskoczenie we własnym głosie. – Nie tego spodziewałam się po plaży na Hawajach.

Jack Henry śmieje się, rozbawiony moim zdziwieniem.

– To kolejny powód, dla którego tak bardzo kocham to miejsce. Jest zupełnie inne niż plaża przy moim domu w Auckland. Całkowite przeciwieństwo.

Grzebię w nim palcami.

– Gdybym wiedziała, że jest czarny, nie oczekiwałabym zbyt wiele, dlatego dziękuję, że o tym nie wspomniałeś.

– Lawa z wybuchającego wulkanu trafia do wody, a tam jej temperatura spada. Fale znoszą ją na plażę i dlatego piasek jest czarny – wyjaśnia.

Siadam na leżaku, na którym Jack Henry właśnie rozłożył ręcznik.

– Mój mąż jest naukowcem. Kto by pomyślał?

Przygotowuje leżak dla siebie i również zajmuje miejsce. Założył moje ulubione okulary, a gdy na mnie patrzy, widzę w nich swoje odbicie.

– Więc ta plaża jest twoim prywatnym kawałkiem nieba ? – pytam.

– Naszym prywatnym kawałkiem nieba, Laurelyn. Co moje, jest też twoje. Musisz do tego przywyknąć.

Rozwiązuję górę od bikini i pozwalam jej się zsunąć.

– W takim razie mogę zrobić to?

– Cholera, L. – Śmieje się, lustrując mnie wzrokiem. – Ta plaża jest nasza, ale to nie oznacza, że nie może tu zabłądzić żaden plażowicz.

– Wtedy ten ktoś pomyśli sobie, że to plaża nudystów. – Rzucam w niego jasnoczerwonym stanikiem. – Bo nie zamierzam tego z powrotem zakładać.

– Buntowniczka.

– A żebyś wiedział.

Wyleguję się na leżaku, ciesząc słońcem. Kocham przebywać na zewnątrz, bo tylko tu czuję się całkowicie wolna. W dzieciństwie właśnie na dwór uciekałam od niej. Mama ciągle miała kaca – chyba że akurat nafaszerowała się lekami – więc w domu cały czas było ciemno, ponuro i zimno. Miałam zakaz rozsuwania zasłon. Światło raziło ją w oczy i nie pozwalało spać w ciągu dnia, aby odpocząć przed całonocnymi imprezami. Uchylenie okna, żeby wpuścić trochę świeżego powietrza, nie wchodziło w rachubę, ponieważ wtedy uciekałoby schłodzone przez klimatyzację powietrze.

To były złe dni. Złe lata. Nie chcę o tym myśleć i psuć tej wspaniałej chwili. Pogoda jest piękna, a ja wyleguję się na słońcu z moim mężczyzną. W tym momencie mam wszystko, czego mi potrzeba.

– Błądzisz gdzieś myślami.

Jakim cudem on to wie? Odwracam się do niego.

– Skąd wiesz?

Wskazuje na moje udo.

– Kreślisz na skórze znak nieskończoności. To cię zawsze zdradza – wyjaśnia.

Nie zdawałam sobie sprawy, że to robię, jednak on zauważył. Zawsze wszystko widzi.

– Co ci chodzi po głowie, kochanie?

Powinnam odsunąć myśli o dzieciństwie, zachowując je dla siebie, aby nie psuć nastroju? Czy lepiej się zwierzyć, pozwalając, żeby Jack Henry dowiedział się nieco więcej o mojej przeszłości, która sprawiła, że jestem takim, a nie innym człowiekiem?

Już nie lubi mojej mamy. Kolejnymi historiami tylko doleję oliwy do ognia, jednak kiedy go o coś pytam, jest ze mną szczery. Nie czułabym się dobrze, ukrywając coś przed nim.

– Gdy byłam dzieckiem, podwórko było jedynym miejscem, gdzie mogłam uciec, kiedy mama była naćpana albo skacowana. Lubię czuć na skórze ciepło słońca, bo wtedy mam wrażenie, że jestem całkowicie wolna.

Milczy, co oznacza, że prawdopodobnie jest wściekły.

– Przepraszam – wycofuję się. – Nie powinnam była nic mówić. Zepsułam taką piękną chwilę.

Nasze leżaki są ustawione obok siebie, wystarczająco blisko, żeby mógł złapać mnie za rękę.

– Niczego nie zepsułaś. – Muska kciukiem wierzch mojej dłoni i zatrzymuje się na obrączce. – Jestem twoim mężem i chcę wiedzieć wszystko. Nieważne, czy jest to dobre czy złe.

Większość dobrego zdarzyła się po tym, jak go poznałam. Ale co ze złymi rzeczami? Czy naprawdę jest gotowy, żeby o nich słuchać?

– Chcę zadać ci pytanie dotyczące ślubu – oznajmia.

Brzmi, jakby przygotowywał mnie na coś złego. Nigdy nie ostrzegał przed zadaniem pytania.

– Okej.

– Dlaczego pozwoliłaś, żeby twój ojciec poprowadził cię do ołtarza? Nigdy nie był dla ciebie ojcem, więc nie rozumiem, czemu uznałaś, że zasługuje na ten zaszczyt. – Jego głos emanuje pogardą dla mojego dawcy spermy.

Nie stchórzyłam, jeśli tak myśli Jack Henry. Skończyłam z tym. Jest tylko jeden powód, dla którego pozwoliłam Jake’owi to zrobić. Ironia.

– Zastanów się. Nazywa mnie swoją córką, a pierwsze, co robi jako mój ojciec, to poprowadzenie mnie do ołtarza, gdzie czekasz ty. Właśnie ty – silny, honorowy mężczyzna, który zawsze będzie się o mnie troszczył. Uznałam, że to będzie sprawiedliwe.

– Hmm… – zastanawia się. – Martwiłem się, że matka cię w to wmanewrowała, ale powinienem był być mądrzejszy. Nie jesteś taka.

– Ona uważa, że mnie przekonała. Pozwalam jej w to wierzyć, bo znam prawdę i sprawia mi to przyjemność.

– Moja żona jest przebiegła – stwierdza z uśmiechem. – Będę musiał na ciebie uważać.

– Jeśli wiesz, co dla ciebie dobre, będziesz się pilnował.

– Nigdy nie miałem wątpliwości, co jest dla mnie dobre. Ty, L. Zawsze ty.

Ojejku. Gdy słyszę, jak to mówi, prawie topnieje dół od mojego kostiumu.

Wstaję i biorę go za rękę.

– Uważasz, że jestem dla ciebie dobra, tak? – Pociągam go za dłoń, dając do zrozumienia, żeby usiadł na brzegu leżaka.

– Nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości.

Uśmiecham się szeroko, wkładając palce za troczki majtek i zsuwając je z siebie.

– Wiem, co jeszcze jest dla ciebie dobre.

Odsuwam stopą czerwony skrawek materiału i podchodzę do Jacka Henry’ego. Piszczę, gdy łapie mnie za pośladki, a następnie przyciąga do siebie. Obserwuje moją twarz, wsuwając dłoń między moje nogi.

– A ja wiem, co jest dobre dla ciebie.

Porusza ręką w górę i w dół, poddając mnie rozkosznej torturze, aż w końcu rozchyla palcami moje wargi. Wiem, dlaczego omija miejsce, w którym najbardziej pragnę poczuć jego dotyk. Robi to celowo, bo chce, żebym ujeżdżała jego rękę, co też czynię, ponieważ nie pozostawia mi wyboru.

Chwytam go za nadgarstek i prowadzę jego dłoń w górę, jednocześnie poruszając biodrami. Jestem gorsza niż najbardziej rozpieszczony kot. I nie wątpię, że mu się to podoba.

– Więcej – błagam.

Zgina kciuk i muska łechtaczkę.

– Moja dziewczynka jest zachłanna.

I to jeszcze jak.

Z pragnienia kręci mi się w głowie.

– Kiedy dojdę, chce mieć cię w sobie – mówię, sięgając do troczków jego spodenek. Bez wahania pomaga mi je zdjąć. Siadam na nim okrakiem, biorę go w siebie gwałtownie, a on wraca do pieszczenia łechtaczki.

– Czy właśnie tego chcesz? – pyta.

Doskonale wie, że tak.

– Tak!

Poruszam się w górę i w dół, czerpiąc przyjemność, natomiast mój mąż cały czas dodatkowo mnie stymuluje. Wyginam plecy w łuk i chwytam się jego ramion, wypychając piersi.

– Chcę poczuć, jak na mnie dochodzisz, L.

Robię to.

Moje mięśnie zaciskają się na Jacku Henrym, który kilka sekund później podąża za mną, jęcząc moje imię.

Nic nie przebije tego, jak dochodzimy jednocześnie.

Ujmuje moją twarz, całuje zachłannie, po czym przyciska swoje czoło do mojego. Chyba lubi to robić. Uwielbiam ten gest, bo dzięki niemu czuję się kochana.

– Będziemy mieli cudowne życie. Zadbam o to.

– Wiem. – Ani trochę w to nie wątpię. – Chcesz iść popływać nago?

– Z tobą? – Zasysa moją dolną wargę i puszcza ją. – Ależ oczywiście.

Tu znajduje się znak graficzny

Nakładam eyeliner, pochylając się w stronę lustra. Jack Henry staje za mną i wkłada rękę pod sukienkę. Kiedy dociera do majtek, przestaję malować oczy i patrzę na jego odbicie. Chciałabym się na niego złościć, ale gdy widzę jego szeroki uśmiech, zwyczajnie nie potrafię.

– Powinieneś wiedzieć, że w ten sposób twoja żona może stracić oko.

– Co?

– Skradanie się i wkładanie ręki w moje majtki, kiedy trzymam coś blisko oka, nie jest dobrym pomysłem – wyjaśniam.

Dotyka mojego nagiego pośladka.

– Jesteśmy tu od dwunastu godzin i jeszcze nie ochrzciliśmy łóżka.

Dobry Boże, poślubiłam maniaka seksualnego.

– Skonsumowaliśmy nasze małżeństwo w samolocie – przypominam. – Zrobiliśmy to także przy rurze, ledwie zdążyliśmy wejść do domu. A potem na plaży. Zrobiliśmy to wszystko w mniej niż dwadzieścia cztery godziny. Łóżko musi poczekać przynajmniej do czasu, aż wrócimy z kolacji.

– Uwielbiam, gdy mówisz, że „to zrobiliśmy”, zamiast „uprawialiśmy seks” albo „pieprzyliśmy się”. Brzmisz wtedy tak słodko i niewinnie.

Jestem słodka, bo nie dopuszczę do tego, żeby mu stanął, skoro wiem, że teraz nie ochrzcimy łóżka.

– Nie. – Odpycham jego rękę. – Za czterdzieści pięć minut powinniśmy być w restauracji i nie spóźnimy się dlatego, że zepsułeś mi fryzurę lub makijaż, tarzając się ze mną w pościeli. 

Wzdycha, ale wie, że mam rację.

– W porządku. – Pochyliwszy się, spogląda w lustro, dotykając moich pośladków na wpół twardym członkiem. – Wycofuję się tylko dlatego, że planuję zerżnąć cię do nieprzytomności, jak tylko wrócimy.

– Dobra, McLachlan. – Kołyszę biodrami. Skoro tak chce się bawić, proszę bardzo. – Nie mogę się doczekać, aż zerżniesz mnie do nieprzytomności.

Ociera się o mnie.

– Mmm… Uwielbiam, gdy mówisz takie rzeczy. Podnieca mnie to.

Mogłabym powiedzieć o wiele więcej, lecz jeśli to zrobię, wylądujemy w łóżku, a ja muszę skończyć się malować.

– Kocham cię, ale musisz sobie pójść i pozwolić mi się przygotować.

Unosi ręce w geście poddania.

– W porządku. Zostawiam cię samą. – Całuje mnie w szyję i warczy: – Na razie.

– Trzymam cię za słowo.

***

Gdy docieramy do restauracji, hostessa prowadzi nas ścieżką wyznaczoną przez rzędy pochodni, która ciągnie się przez ogród z wodospadami i tropikalnymi roślinami. Kiedy zatrzymujemy się przy stoliku przed sceną, skąd rozciąga się oszałamiający widok na ocean, zdaję sobie sprawę, że weźmiemy udział w hawajskiej uczcie – luau. Nie zaskakuje mnie, że siadamy w pierwszym rzędzie i że są to najlepsze możliwe miejsca. Mój mąż lubi to, co najlepsze.

Przyszliśmy w odpowiednim momencie – słońce akurat zaczyna znikać za horyzontem, dzięki czemu możemy podziwiać zachód.

Sięgam pod stołem po dłoń Jacka Henry’ego.

– Nic nie mogłoby być bardziej romantyczne.

Całuje mnie w szyję, tuż pod uchem.

– Uznałem, że nasza pierwsza wspólna noc na Maui powinna mieć w sobie coś z tutejszej tradycji. – Wskazuje na puste miejsca obok nas. – A to oznacza, że będziemy dzielić stolik z nieznajomymi. Obawiam się, że inaczej się nie da.

– Będzie fajnie.

– Może. Ale lepiej, żeby nie przysiedli się do nas swingersi.

– Na pewno tak się nie stanie. – Pamiętam, jak Jack Henry powalił Chrisa, gdy ten wyraził chęć zerżnięcia mnie. To były zupełnie inne czasy. – Nie chcę, żeby mój mąż kogoś dzisiaj bił.

– Wiesz, tak sobie myślę, że jednak nie miałbym nic przeciwko nieprzyzwoitej propozycji od swingersów. – Kładzie rękę na mojej nodze. – Zdaje się, że pamiętam, jak wspaniale mnie nagrodziłaś za stanięcie w twojej obronie.

– Taką samą nagrodę dostaniesz, jeśli nie wdasz się w bójkę. Będzie cię to mniej kosztować. – Unoszę jego rękę i przysuwam ją do ust. – Poza tym twoje knykcie pozostaną nienaruszone.

– Och, w takim razie żadnego bicia.

– Dziękuję.

Naszymi towarzyszami okazują się mąż z bardzo ciężarną żoną, trzema synkami i córką. Nie spędziłam z dziećmi tyle czasu, co Jack Henry, ale mimo to wiem, że ten wieczór będzie ciekawy.

Mój mąż od razu chłonie obraz idealnej rodziny i obejmuje mnie, ściskając lekko. Nie mam wątpliwości, o czym myśli – kiedyś to będziemy my. Tak, będziemy. Bez żadnego ale. Pozostaje tylko: kiedy.

– Witajcie – mówi para i pomaga swoim dzieciom zająć miejsca.

– Dobry wieczór – odpowiadamy.

Kobieta sadza córkę w wysokim krześle.

– Nie wiedzieliśmy, że będziemy z kimś dzielić stolik, ale postaramy się ograniczyć cyrki do minimum. Prawda, chłopcy?

Synowie zgodnie ignorują mamę, co jest dla mnie złym znakiem i zapowiedzią darmowego przedstawienia.

– W porządku. Dzieci nam nie przeszkadzają. – Jack Henry patrzy na mnie, wzruszając ramionami. To półprawda, bo on jest bardzo przyzwyczajony do dzieci, lecz ja… niekoniecznie.

– Wy pewnie zostawiliście swoje w domu? – pyta mąż.

– Nie. Nie mamy dzieci. Spędzamy tu nasz miesiąc miodowy.

– W takim razie gratulacje.

– Dziękujemy.

Kontynuujemy niezobowiązującą rozmowę, aż dostajemy nasze mai tai.

– Wow. Jakie cudowne. – Drinki podano w wysokich, zaokrąglonych na środku szklankach, na dnie których osiada rum. Każdy przyozdobiono parasolką, plastrem ananasa, wisienką, małym kwiatem orchidei i listkiem mięty. Czuję zapach napoju, gdy tylko zostaje przede mną postawiony. Będę musiała zachować umiar, żeby się nie upić.

– Muszę przyznać, że nie czuję się szczególnie męsko, trzymając tak ładny drink. – Jack Henry stuka swoją szklanką o moją. – Za nas i nasze długie, wspaniałe życie.

– Dziękuję, że uczyniłeś mnie swoją żoną. – Całuję go w usta.

– Fu! Ale to obrzydliwe. Chyba zwymiotuję. – Słyszę, jak jeden z chłopców udaje, że się krztusi, po czym jego mama strofuje go i nas przeprasza.

Modlę się w duchu, żeby nie wyglądał tak cały nasz wieczór, ale szybko okazuje się, że to dopiero początek.

Wybryki chłopców zaczynają się od dłubania w nosie, potem następuje jedzenie swoich zdobyczy, a na końcu wydawanie dźwięków imitujących pierdzenie. Można to nazwać kontrolowanym chaosem.

Jack Henry ściska moją dłoń.

– To mali chłopcy, którzy chcą zwrócić na siebie uwagę mojej cudownej kobiety – szepcze mi do ucha. – Zignoruj ich, bo inaczej będzie tylko gorzej. Zaufaj mi.

W przeciwieństwie do mnie zna się na dzieciach, dlatego korzystam z jego rady. Z czasem sytuacja się uspokaja i nie absorbuje mnie już rozrabianie niegrzecznych chłopców. Ich uwagę przykuwa pokaz tańca z ogniem, dzięki czemu wybryki dobiegają końca.

Nagradzam oklaskami połykacza ognia, gdy nagle jedna z występujących osób łapie mnie za rękę i wciąga na scenę. Nie spodziewałam się tego, chociaż właściwie nie powinnam być zaskoczona. Podczas takich występów zawsze wybierają kogoś z widowni, aby do nich dołączył.

Odwracam się, żeby spojrzeć na Jacka Henry’ego, który uśmiecha się szeroko i klaszcze. Pewnie zapłacił, żeby mnie wybrali i ubrali w skąpe bikini, w którym wykonam dla niego taniec. Cholerny napaleniec. Jeśli okaże się, że to on za tym stał, pożałuje.

Szybko instruują mnie, co mam robić, gdy przebieram się za kulisami w pomarańczowy wiązany top i zieloną spódniczkę hula. Wychodzę na scenę, gdzie otaczają mnie projektanci strojów oraz inni ludzie z widowni. Na głowy i kostki zakładają nam kwiaty. Dostajemy także po dwie ozdobione kwiatami grzechotki.

– Dziewczyny pokażą wam, co macie robić. Będzie trochę ruszania rękami, biodrami i nogami. Zaprezentują wszystko powoli, to nic skomplikowanego. Waszym zadaniem będzie powtarzać ich ruchy.

Widzę, że mojemu mężczyźnie to się spodoba.

Rozdział Czwarty

JACK McLACHLAN

Oglądam pokaz z ogromnym entuzjazmem, ale nie dlatego, że jest niesamowity. Brałem udział w niejednym luau. I choć to konkretne jest całkiem dobre, to najbardziej nie mogę się doczekać występu mojej żony.

Pojawiają się kolejne osoby z widowni, a L wychodzi jako ostatnia. Zajmuje miejsce naprzeciwko naszego stolika.

Na scenie znajdują się ludzie w różnym wieku – od dzieci po starców. Laurelyn jest zdecydowanie najseksowniejsza z całej grupy. Twierdziłbym tak, nawet gdyby nie była moją żoną.

Tancerze hula ustawiają się przed widownią i pokazują pierwsze ruchy rękami.

Laurelyn powtarza je powoli. Z gracją. Idealnie. Kiedy zaczyna kołysać biodrami, nie mogę wyjść z podziwu nad płynnością, z jaką to robi. Jest lepsza od instruktorów. Na koniec prezentuje, co należy robić z nogami, ale zatonąłem już w tych zmysłowych ruchach. Gdy obraca się i zerka na mnie przez ramię, jej ciało mówi wszystko. L pozwoli, żebym zerżnął ją, jak tylko będę chciał.

Moja żona jest seksowna jak diabli. Zebrani, niezależnie od płci, doskonale o tym wiedzą, włącznie z siedzącym obok mężczyzną, który ma żonę oraz cztery i pół dzieciaka. Odkąd się do nas przysiedli, facet rzadko odrywa spojrzenie od Laurelyn. Jego partnerka musiała to dostrzec. A może niczego nie zauważyła, skoro to na nią spadło pilnowanie całej gromady, bo on był zajęty ślinieniem się na widok cycków mojej kobiety.

Wpatruje się w nią otwarcie, co mnie wkurza, ale przypominam sobie, że to nie są swingersi z klubu. Ten koleś przyszedł tu z rodziną, poza tym powinien okazywać szacunek naszym żonom.

Biorę uspokajający oddech. Daruję mu, ponieważ właśnie tak zachowuje się dojrzały mężczyzna. Poza tym tego oczekiwałaby ode mnie L.

Gdy występ dobiega końca, Laurelyn wraca do stołu, ubrana w swoją sukienkę. Wstaję i odsuwam jej krzesło.

– Nie pozwolili ci zatrzymać kostiumu?

– Wybacz, McLachlan. Kazali mi go oddać. – Pochyla się i zniża głos. – Ale jestem pewna, że wymyślimy coś na później.

O tak. Na pewno kupię tej dziewczynie strój hula do sypialni.

Wszyscy siedzący przy stole nadal oglądają pokaz. Poza mężulkiem. Laurelyn nie ma pojęcia, że jest przez niego pożerana wzrokiem, lecz ja mam już dość. Żaden facet nie powinien siedzieć bezczynnie i przyglądać się, jak jakiś kutas gapi się na cycki jego żony.

– Świetny z nich duet, prawda?

Odwraca się na dźwięk mojego głosu i blednie, a jego żona pyta:

– Słucham?

Koleś otwiera szeroko oczy, po czym sięga po drinka.

– Powiedziałem, że świetny z nich duet. – Wskazuję na dzieci siedzące po lewej. – Starsi chłopcy się dogadują, a najmłodszy zabawia siostrzyczkę.

– Nie daj się zwieść – mówi kobieta, wskazując na synów. – Jest z nimi co robić. Nie zawsze tak dobrze się dogadują.

Kiedy występ dobiega końca, nie marnuję czasu i zaczynam ciągnąć L w stronę samochodu.

– Czekaj – rzuca. – Muszę iść do toalety.

Patrząc na tłum dookoła, wiem, że wszyscy idą w tę samą stronę.

– Za dziesięć minut będziemy na miejscu.

Kręci głową.

– Mój pęcherz wybuchnie, jeśli utkniemy w korku.

– Naprawdę chciałbym wyrwać się z tego tłumu, żeby zabrać cię do domu i dotrzymać obietnicy. – Próbuję ją przekonać.

Krzyżuje nogi i wykrzywia twarz w bólu.

– Ale nie kosztem eksplozji jednego z moich organów.

Klepię ją w pośladek, a ona wydaje okrzyk.

– Idź, tylko szybko, bo mam wobec pani plany, pani McLachlan.

Czekając na L, kątem oka zauważam, jak nasi towarzysze kierują się do samochodu.

– Podobał wam się występ? – wołam, gdy mnie mijają. Nigdy nie zwróciłbym temu facetowi uwagi przy jego ciężarnej żonie, jednak nie odpuszczę mu całkowicie. Niech się trochę powije. Zasłużył chociaż na tyle.

Zajmuje się jednym z dzieci i udaje, że mnie nie słyszy, ale odpowiada jego żona.

– Oczywiście. A wam?

– Coś niesamowitego. To było pierwsze luau Laurelyn, więc podobało jej się jeszcze bardziej.

– Laurelyn. Piękne imię. Muszę je zapamiętać w razie, gdyby urodziła się dziewczynka – oznajmia kobieta. – Jeszcze nie sprawdzaliśmy.

Mam nadzieję, że to chłopiec. Nie chcę, żeby jej mąż miał jakąkolwiek styczność z L, nawet przez imię swojego dziecka.

– Przekażę żonie. Miłego wieczoru.

– Wzajemnie.

Laurelyn wraca, ale z innej strony, niż ta, gdzie są toalety. Na jej twarzy widnieje ten uwielbiany przeze mnie szelmowski uśmiech.

– Co wykombinowałaś? – pytam.

Pokazuje dużą torbę zakupową.

– Chciałam mieć pamiątkę.

Oboje wiemy, co jest w środku. Nie mogę się doczekać, aż dotrzemy do domu, żeby mogła się przebrać. Chwytam ją za rękę i prowadzę do miejsca, w którym ma czekać kierowca.

– Pali się gdzieś?

– W moich spodniach. – Laurelyn chichocze, ale mnie to nie śmieszy. Jestem napalony.

Wyszliśmy wcześniej, niż planowałem, dlatego cieszę się, gdy dostrzegam na parkingu czarne auto.

– Samochód z włączonymi światłami awaryjnymi jest nasz – mówię.

Przywykłem do tego, że Daniel nigdy nie zawodzi, więc miło jest mieć kogoś, kto dobrze wypełnia jego obowiązki. Na koniec pracy nasz tymczasowy kierowca dostanie za to niemałą premię.

– Skąd ten pośpiech?

Macham kierowcy, a następnie otwieram drzwi mojej żonie.

– Dowiesz się, jak już będziemy jechać – zapewniam.

Jest kobietą, więc nie rozumie tego. Wiem, co znajduje się w tej torbie i jak będzie w tym wyglądała. Zatańczy dla mnie w kostiumie hula. Pewnie tylko w nim. To oczekiwanie sprawia, że mój kutas stał się twardy jak kamień.

Ruszamy, co oznacza, że będziemy w domu za jakieś dziesięć minut. Więcej, jeśli trafimy na korek. Cierpię.

Kładę rękę L na wybrzuszeniu w spodniach.

– Stąd ten pośpiech – wyjaśniam. – Przeżywam prawdziwe męczarnie, bo tak bardzo chcę cię mieć pod sobą.

Zdejmuje sweter, po czym rozkłada go na moich kolanach.

– Jeśli czegoś z tym nie zrobimy, nie wytrzymasz nawet minuty, jak już dotrzemy do domu. A tego chyba nie chcemy? – Wkłada dłoń w moje spodnie. Chwyta kutasa, muskając kciukiem główkę, po czym rozsmarowuje wilgoć, która się tam zgromadziła. – Przyda się nam krótka rozgrzewka, prawda?

– Nie mógłbym się z tobą bardziej zgadzać. – Odchyliwszy głowę na oparcie fotela, pozwalam L zadowalać mnie ręką. – Boże, jesteś najlepszą żoną na świecie.

– Szkoda, że nie ma tu przegrody – szepcze mi do ucha. – Pamiętasz wszystkie te niegrzeczne rzeczy, które robiliśmy na tylnym siedzeniu limuzyny?

Jak mógłbym zapomnieć? To były jedne z najlepszych chwil w moim życiu. Obejmuję jej głowę i przechylam tak, żeby wyszeptać jej do ucha.

– O tak, pamiętam wszystko. Każdy dotyk. Każdy pocałunek.

– Chcesz wiedzieć, co ja pamiętam? – Zaczyna szybciej poruszać ręką i nie przestaje mówić. Zbliżam się do orgazmu, którego tak bardzo potrzebuję. – To, jak wybuchasz w moim ciele, zawłaszczając mnie. Wtarłeś spermę w moją skórę, naznaczając mnie niczym zwierzę, jakbym była twoją własnością, na którą inny mężczyzna nie może nawet patrzeć. To było wspaniałe.

Czuję pierwszy spazm, potem drugi, aż dochodzę. L nie przestaje mnie pieścić, dopóki jej dłoń oraz moje bokserki nie ociekają nasieniem. Pocałunkami wyznacza ścieżkę wzdłuż mojej żuchwy.

– Grzeczny chłopiec.

Zabiera dłoń, po czym wyciąga z torebki paczkę chusteczek. Jedną wyciera ręce, drugą zaś oferuje mnie.

– Chusteczkę?

– Dzięki. – Wsuwam ją w bokserki, żeby się wytrzeć. – Widzę, że moja ukochana jest przygotowana na każdą sytuację?

– Lepiej, żebym była, w razie powtórki.

Nie mogę skłamać, że to się nie powtórzy. Nie, kiedy tak bardzo jej pragnę.

Po powrocie do domu każe mi zaczekać w sypialni, a następnie idzie się przebrać. Lubi się bawić, co jest jedną z wielu rzeczy, które w niej kocham.

Kiedy zapalam ostatnią świeczkę, słyszę, jak krzyczy przez uchylone drzwi łazienki:

– Zamknij oczy!

Lubi, gdy mam zamknięte oczy i nie widzę, jak do mnie podchodzi. Uwielbia rozkazywać.

– Tak jest, proszę pani.

Siedzę na brzegu łóżka i słyszę dźwięk ukulele. Chwilę zajmuje mi rozpoznanie piosenki Somewhere Over The Rainbow.

– Dobrze. Możesz otworzyć oczy.

Gdy unoszę powieki, widzę L w kompletnym stroju hula. Żółty stanik od bikini cudownie kontrastuje z jej świeżo opaloną skórą. Spódnica oraz wianek są czerwono-żółto-czarne. Ciemne włosy Laurelyn opadają na ramiona. Jest najpiękniejszą tancerką hula, jaką w życiu widziałem. Wyobrażałem sobie podobny obraz, lecz rzeczywistość przerosła moje najśmielsze oczekiwania.

Naśladuje ruchy, których nauczyła się podczas luau, a ja nie czuję przy tym tej naglącej seksualnej potrzeby. Jej taniec sprawia, że czuję się zupełnie inaczej niż podczas prywatnych pokazów na rurze. W wolnych ruchach jej rąk i bioder jest coś surrealistycznego, a także niesamowicie uroczego. Wygląda tak niewinnie… Zasługuje na o wiele więcej, niż obiecałem, że zrobię, gdy wrócimy do domu.

– To jedyna hawajska piosenka, jaką mam na playliście. – Ani na chwilę nie gubi rytmu.

– Kochanie, jest idealna. – Naprawdę. Robi ze mną coś, czego nie potrafię wyjaśnić.

– Każdy ruch ma swoje znaczenie, każdy taniec opowiada inną historię. – Porusza synchronicznie rękami. – Jedna z dziewczyn powiedziała mi, że to symbolizuje drzewo kołyszące się na wietrze. Coś pięknego, prawda?

Nawet nie wie jak bardzo.

– Prawda. – Żadna kobieta nigdy nie sprawiła, że wyglądało to tak cudownie.

Laurelyn tańczy jeszcze przez minutę. W końcu wzrusza ramionami.

– To wszystko. Nie mam nic więcej. Żałuję, że nie znam nic innego, żeby ci pokazać.

Wyciągam do niej ręce.

– Chodź do mnie.

Kiedy spełnia moją prośbę, obejmuję ją w pasie i przyciągam bliżej. Opieram głowę o jej brzuch, a ona kładzie na niej dłonie. Czuję do tej kobiety tak wiele, chociaż nigdy nie sądziłem, że to możliwe. Moja miłość do niej sprawia mi wręcz ból. Nigdy więcej nie chciałbym zaznać uczucia towarzyszącemu utracie jej.

– Tak bardzo cię kocham, L. Nie chcę się dowiedzieć, jak to jest nie mieć cię w swoim życiu.

Odchyliwszy się, unosi moją głowę.

– Kocham cię – mówi. – Nigdzie się nie wybieram. Zostanę tak długo, jak będziesz mnie chciał.

Wydaje mi się, że gdyby jej przy mnie nie było, zgasłbym niczym płomień.

– Przysięgnij, że nigdy mnie nie opuścisz.

Gdy się uśmiecha, mam wrażenie, jakby napełniała moje ściśnięte płuca powietrzem.

– Nigdy cię nie opuszczę.

– Pamiętam, że mieliśmy plany związane z ochrzczeniem tego łóżka, ale zrobimy inaczej. – Sięgam po telefon L i podaję go jej. – Ustaw powtarzanie na tę hawajską piosenkę i zapomnij o tym, co powiedziałem wcześniej. Chcę się z tobą kochać – tak wolno, jak tylko mi pozwolisz.

Z uśmiechem przesuwa kciukiem po ekranie.

– Cieszę się, że lubisz ten utwór. Nie byłam pewna, czy to dobry wybór. – Odkłada komórkę na bok i przesuwa rękami po moich ramionach.

– Uwielbiam go. – Sprawia, że czuję się jeszcze bardziej szczęśliwy na myśl o nas. – Zatańcz ze mną.

Kołyszemy się na środku naszej sypialni. Jestem w zupełnie innym nastroju niż wcześniej. Wiem, że L lubi, jak świntuszę, ale zbyt wiele razy to robiłem. Za często zachowuję się przy niej jak jaskiniowiec. Powinienem być delikatny i czuły. Jest wyjątkowa, dlatego powinienem ją traktować odpowiednio.

Piosenka kończy się i znowu zaczyna, jednak mi już wystarczy tańca. Biorę L za rękę i prowadzę do łóżka. Zatrzymuję się, gdy czuję za nogami materac. Laurelyn rozpina moją białą lnianą koszulę, po czym zsuwa ją ze mnie.

Ściągam jej z głowy wianek i kładę go na szafce nocnej. Następnie przeczesuję jedwabiste włosy. Zawijam jeden z kosmyków na palec, podziwiając jego miękkość.

– Jesteś taka piękna.

Rumieni się i spuszcza głowę. Wciąż zaskakuje mnie, że jest taka silna, a zarazem nie potrafi przyjmować komplementów. Nie mam wątpliwości, że to dlatego, iż w czasie dorastania nikt nie mówił jej takich rzeczy. I przez Blake’a.

Unoszę jej podbródek.

– Lepiej przyzwyczaj się do komplementów, bo zamierzam ci bardzo często mówić, jak wspaniała i kochana jesteś.

Jeśli podobał wam się fragment to zapraszam do zakupy książki na 

Empik.com -> Klik

TaniaKsiążka.pl -> Klik

Livro.pl ->  Klik 

Recenzję poprzednich tomów znajdziecie tutaj;  

Tom pierwszy -> Piękno Bólu

Tom drugi -> Piękno Oddania